Yıllar önce ailesini kaybetmesinin ardından ailesine bunu yapanları, çocukluğunu elinden alanları bulmak için canla başla çalışan kendini bile bile karanlığa sürükleyen canını bile önemsemeyecek hale gelen bir adam...
Daima insanlara yardım eden, i...
Şükür kavuşturana!😍 Yeni yılın ilk gününde size bizde ortak olalım istedim. Umarım 2021 hepimiz için güzel ve hayırlı bir sene olur.
Bu bölüm için çok farklı bir heyecanın içindeyim, sanki birinci bölümü yayımlıyorum öyle bir heyecan. Bölümde her duyguyu yaşadım ve ilk defa yazarken hüngür hüngür ağladığım bir bölümdü.
Siz de bölümde bizleri yalnız bırakmaz oy ve yorumlarınızı bizden esirgemezseniz gerçekten çok mutlu oluruz.
Bölüm sonunda sizin için bir yazı var okursanız çok mutlu olurum. Sizi daha fazla bekletmeyeyim umarım beğendiğiniz bir bölüm olur, keyifle okuyun.💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkıları:
Dedublüman & Çağrı Çelik - Gamzedeyim Deva Bulmam
Çağan Şengül & Sezgin Alkan - Beni Sen Kurtar
Çağan Şengül - Mücevher
Bölüm 17: "Sevgiyle İyileşen Yaralar"
Çocukluğumuz... Bazılarımız için ömrümüz de gülerek hatırlayacağımız anların olduğu, dünyanın umurumuzda olmadığı delicesine koştuğumuz, güldüğümüz, ağladığımız, yaptıklarımızın çoğundan sorumlu olmadığımız, düşerken ağladığımız ama kalkarken güldüğümüz zamanlardır hiç şüphesiz...
Bazılarımız içinse kaçamadığımız, kaçmaya çalıştıkça daha da battığımız bir karanlık bir kuyu...
Baran... Baran için çocukluğu neydi peki? Gülerek hatırlayacağı zamanlar mı? Yoksa kaçmaya çalışıp kaçamadığı zamanlar mı?
Dakikalardır, gözlerinde bunun cevabını arıyordum. Efkan öyle bir şey demişti ki hepimizin dili lal olmuştu sanki. Biz susuyorduk, gök gürlüyordu, yağmur damlaları camı delip geçecek gibi cama çarpıyordu.
"Baran... Oğlum?" Sessizliği bozan Aziz Bey oldu. Herkesin gözü Baran'daydı. Herkes Baran'ın gözlerinin içine bakıyordu Ağzından çıkacak bir kelimeye bir cümleye muhtaçtı gibiydi.
Baran mı?
Baran ise öylece durmuş bana bakıyordu, sadece bana... Aziz Bey'in seslenişiyle vücudu elektrik akımına kapılmış gibi irkildi. Başını kendine gelmek istercesine hızla iki yana salladı. Gözleri büyüdü, gözlerini benden ilk defa ayırdı ve arkamda kalan Aziz Bey'i buldu. Sol elini ürkek ama hızlı bir şekilde 'Dur! devam etme' dercesine kaldırdı ve başını kaldırıp gözlerini tavana dikti.
