488 BOLET?N DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA
ligante, acuciador e engaiolador dos libros, dos costumes, das
parrafadas, da cata do vi?a e do gozo dos xantares. S?, como a
propia Galicia.
Como esa Galicia que compre co?ecer cada vegada con mei
rande rigor amoroso. Que compre reverdecer, para que os gro
mos se transformen, no vindeiro, en colleita de froitos fartu
rentas. A Galicia que compre atender e dibuxar, con trazos in
delebles, en todas as facianas posibles. Nas que ten e nas que
non. ten. Nas que ah? est?n, e nas que ah? a?nda non est?n. De
todas elas turrou ,en?rxicamente o noso don Ram?n. E algo Be
sa resoancia anda polas p?xinas do acad?mico Bolet?n.
Pero, con todo, est?, a nos faltar o grande e sobranceiro pe
trucio. Os petrucios sempre son necesarios. E como .deste noso
xa esvaeceu a presencia real, algo de orfandade nos envolve a
todos. Na Academia esa orfandade ? notoria. Dalg?n xeito os
escritos que siguen son un intento de aliviar a nosa meneste
rosidade. Son, en sentido amplo, rememoraci?ns. Recordos. Mais
recordar significa meter no coraz?n. Nel queda Bardada, no co
raz?n ,desta docta Corporaci?n ?que el tanto amou, e tanto
axudou? o home .galego extraordinario, firme creador e firme
suscitador que se ichamou Ram?n Otero Pedrayo. Vou expresalo
dun modo ro?is sinxelo, pero ro?is fondo: a criatura galega que
se ichamou Ram?n Otero Pedrayo. 10 home das evocaci?ns. Pero
as evocaci?ns ? seu estilo, compre dicir, como un presente in
sistido. Nele andamos todos. Nele anda esta Real Academia. Hai
tempo eu escrib?n que don Ram?n era algo as? como un pazo
poderoso, fermoso e acolledor, que andaba entre n?s. O labor
m?ltiple do noso compa?eiro, que abrangueu c?seque t?dalas
ponlas da ?rbore cultural de Galicia, ? eso: unha farturenta ar
quitectura que abre os seus sal?ns, os seus recantos, e o engado
do seu xard?n, para neles meter a compa?a itinerante de cada
quen.
Agora aspiramos a que no noso pazo institucional a memo
ria do ,petrucio sobranceiro quede burilada entre as paredes des
tes recantos por el tantas vegadas agarimados. Don Ram?n
practicou decote un xeito de actividade mental no que a n'O'
xinaci?n primaba por riba da ideaci?n. Era "un sucederse de
imaxens, intruso no necesario revestimento dos conceptos", ase
g?n palabras dele mesmo. E nesta raiceira galega zugou el as
